سال هاست استفاده از آب بند (واتر استاپ) به منظور آب بندی درزهای اجرایی و محل های قطع بتن (Construction Joint) متداول است.
🔸امروزه تمامی کشورهای توسعه یافته و پیشرفته از آب بندهای هیدروفیلیک یا بنتونیتی برای آب بندی درزهای اجرایی استفاده می کنند نه نوع P.V.C آن، زیرا محل ثابت سازی آب بندها در بین آرماتورها می باشد و با گذشت چند سال از عمر سازه و بررسی شرایط آرماتورها و بتن مشاهده می کنیم آرماتورهای طولی و عرضی که در سمت آبگیر سازه قراردارند به واسطه عبور آب از طریق درز سرد موجود بین مقاطع بتن ریزی شده و لوله های موئین ناشی از تبخیر آب بتن، دچار زنگ زدگی شده که در برخی از موارد با انبساط 6 الی 15 درصدی حجم آرماتورها، بتن دچار ترک خوردگی می گردد. این نقصان عاملی جهت تشدید نفوذپذیری و کاهش شدید طول عمر سازه بتنی می باشد.
ریموند دورگنات، منتقد فیلم نامدار انگلیسی؛ که چندی پیش درگذشت، در یکی از نوشتههایش بهنام « معماری در فیلم و معماری فیلم »، به بستگی میان معماری و سینما پرداختهاست. نوشته دورگنات، با پرسشی درباره ناهمگونی سرشتی معماری و سینما آغاز میشود: « چگونه میتوان ایستاترین هنر (معماری) را، با پویاترین آن (سینما)، بههم پیوند داد؟ ». نوشته دورگنات، چنانکه از نامش پیداست، با دو پدیده جدا از هم سروکار دارد: ۱) « معماری فیلم »، که پدیدهای سینماتوگرافیک و همبسته به هنر فیلم است؛ و پیوند آن با هنر معماری را، در پاسخ به پرسش آغازین دورگنات باید جستوجو کرد؛ و ۲) « معماری در فیلم »، که با نمود معماری و فضای معمارانه در فیلم سروکار دارد و این نوشته به آن میپردازد.